Η πανδημία, ως εντροπική κατάσταση, έθεσε με προκλητικό τρόπο, πολλά ερευνητικά και θεωρητικά ζητήματα. Διαστρέβλωσε την κανονικότητα, ακύρωσε τις βεβαιότητες της ιατρικής επιστήμης, επανέφερε προβληματισμούς γύρω από τα ζητήματα της ελευθερίας του ατόμου, της ευθύνης του, των συλλογικοτήτων, της θεσμικής και συνταγματικής δημοκρατίας. Αποσταθεροποίησε τις ανθρώπινες σχέσεις, προσκάλεσε σε αυτοπεριορισμό την ανθρώπινη δράση, αναζήτησε την αλληλεγγύη και επαναπροσδιόρισε τη νεωτερικότητα ως διαλεκτική κριτική σκέψη, αφήνοντας τη μετανεωτερικότητα γυμνή και χωρίς επιχειρήματα. Στο θρησκευτικό χώρο επανέφερε την εξουσιαστική σύγκρουση ανάμεσα σε ιερό και βέβηλο και δυστυχώς το θέμα της θεοδικίας. Η «έξοδος» από αυτήν θα νοηματοδοτήσει το παρόν το παρελθόν και το μέλλον. Θα επανατροφοδοτήσει την ελπίδα για ζωή. Θα δείξει κατά πόσο, ο άνθρωπος θα επιλέξει την σισύφεια αγωνία ή θα επιλέξει την σταυρική θυσία, έχοντας την ελπίδα της ανάστασης.

La pandémie, en tant qu'état entropique, a soulevé de manière provocante de nombreuses recherches et questions théoriques.Il déformait la normalité, annulait les certitudes de la science médicale, ravivait les inquiétudes sur les questions de liberté individuelle, de responsabilité, de collectivité, de démocratie institutionnelle et constitutionnelle.Il déstabilisait les relations humaines, appelait à une action humaine dans la retenue, recherchait la solidarité et redéfinissait la modernité comme une pensée critique dialectique, laissant le postmodernisme nu et sans argument.Dans le domaine religieux, il a ramené le conflit autoritaire entre sanctuaire et blasphème et malheureusement la question de la théodicée. La "sortie" de celui-ci signifiera le présent, le passé et l'avenir. Cela ravivera l'espoir de vivre.Cela montrera si l'homme choisira l'angoisse sisyphe ou choisira le sacrifice de la crucifixion, ayant l'espoir de la résurrection.